Lees de roman alsof je voor het eerst literatuur leest, als een uitvinding ervan, als iets volkomen nieuws dat nog verder gaat groeien. Zoek de ruimte op tussen de zinnen en de woorden. Ga mee met de voorzichtigheid ervan, denk mee, lees zinnen vaker, blijf opletten, laat je meeslepen, veeg het stof van je gezicht. ‘Kijk uit het raam, waar komen die kleuren vandaan?’ Kees 't Hart, De Groene Amsterdammer Omslag: Herman Houbrechts

Nieuwe vriendschappen dwingen Wolff Koster de onderhuidse spanningen tussen zijn afkomst, opvattingen en verlangens onder ogen te komen. Als hij op een avond een jongen ontmoet, nadert het moment waarop hij zijn vader een paar harde, heldere vragen moet stellen.

Een zoon van werd genoemd als een van de Beste Boeken van 2020 door De Groene Amsterdammer en De Nederlandse Boekengids.

Reacties
Een zoon van is behalve een teder en behoorlijk romantisch boek vooral een verhaal over zelfvergeving Kim Schoof, De Groene Amsterdammer Een intelligente roman over geloof, liefde en identiteit, of zoals de Amerikaanse auteur David Foster Wallace eens zei: “What it is to be a fucking human being.” Koen Schouwenburg, De Lage Landen Ten Napel beoefent wat ik hier nu maar een ‘kleine stijl’ noem. Geen hoogdravende uitbarstingen, geen krachttaal waaraan je meteen kunt zien dat je te maken hebt met de ‘hogere’ literatuur, maar een stijl die de stilte opzoekt, die ruimte tussen de zinnen openlaat, niet invult, die de lezer de kans geeft die ruimte zelf in te vullen. Een kleine, zeer uitnodigende stijl, die barst van verlangen. Praten mensen met elkaar zoals Ten Napel schrijft? Het lijkt erop, ja, zo praten we soms, als we iets te zoeken hebben, als we ’s avonds laat als de televisie uit is nog even bij elkaar zitten. Of bij elkaar op bezoek gaan. Met stiltes en onhandigheden. ... Gewoner kan niet, dit is ‘echt’, dit is gewone, ‘kleine’ literatuur, maar juist daarom ongewoon en op zoek naar het grote. Naar de ruimte tussen de regels waar de gesprekken voortzweven en zich vasthaken. Deze Wolff wantrouwt mensen, hij wantrouwt zichzelf, daar gaat het in deze roman om, hij kan zich niet voorstellen dat iemand gewoon aardig is. Ten Napel zorgde ervoor dat ik via ... piepkleine scènes met de personages begon mee te denken, ik liep met ze mee, ik formuleerde hun verlangens. Kees 't Hart, De Groene Amsterdammer Een zoon van is geen boek dat de geloofsval van een gereformeerde jongen nog maar eens wil boekstaven, het wil verder. ... Ten Napels compromisloosheid levert ... een oprechte vertelling op, omdat hij vastbesloten de diepte zoekt – en vindt. Thomas de Veen, NRC Handelsblad Met indringende en indrukwekkende bundels positioneerde Ten Napel zich als overtuigend dichter. Daardoor zou je bijna vergeten dat hij ook nog romans schrijft – goede romans, zoals hij met zijn nieuwste laat zien. ... Een zoon van is een intrigerend boek dat door het essayistische karakter aan het denken zet. Pim Lammers, Winq Roelof ten Napel is, weet ik nu, niet alleen een begenadigd dichter, maar zeker ook een begenadigd romancier. Een meer dan alleen verrassende stem. Prachtig. Remco Houtepen, Boekhandel Venstra In stijl, taal en stem bijzonder. Ten Napel schrijft in een uitgepuurde stijl ... het comfortabele leesreliëf van de dialogen verdwijnt en de tekst wordt als vanzelf een stream of consciousness. ... Dit is kwaliteit die sowieso bovendrijft. Peter Jacobs, De Standaard